Χωρίς Μνήμη δεν υπάρχει Συνείδηση
Κείμενο-Φωτογραφίες: Τάσος Μπίρης
25 Δεκεμβρίου 2017
Χωρίς Μνήμη δεν υπάρχει Συνείδηση
Στέκομαι απέναντι σε μια φωτογραφία και με συγκινεί, με σαγηνεύει, με έλκει να την κοιτάω και να αναζητώ κάτι μέσα της, που δεν μου είναι γνωστό, αλλά μου είναι οικείο.
Υπάρχουν τόσες σπουδαίες τέχνες, χρόνια δοκιμασμένες, που έχουν αναδείξει υπέροχα έργα τέχνης ανά τους αιώνες κι έρχεται ξαφνικά μια νέα τεχνική απεικόνισης της πραγματικότητας, βγαλμένη απ' τα σπλάχνα της τεχνολογίας, στα τέλη του προηγούμενου αιώνα και φέρνει τα πάνω κάτω.
Με την φωτογραφία εκτινάσσεται η επικοινωνία, με αυτήν αλλάζει ο κόσμος σιγά σιγά γύρω μας. Η φωτογραφία δημιουργεί επικοινωνία. Η φωτογραφία φέρει πληροφορία.
Μπαίνει παντού στην ζωή μας, γίνεται τόσο αναγκαία σχεδόν σαν την τροφή, την χρησιμοποιούν όλοι, απλοί άνθρωποι, επιστήμονες, τεχνικοί, διαφημιστές, εκπαιδευτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, παρότι δεν εντάσσεται στις τέχνες, μένει έξω από αυτές αγέρωχη μόνη της, δεν τις συναγωνίζεται αδιαφορώντας για αυτές, κάνοντας την ύπαρξή της αναγκαία και σε αυτές κι όμως επιβιώνει, επιβάλλεται. Δημιουργεί μια ολόκληρη βιομηχανία για την ύπαρξή της, ώστε να την έχουν όλοι στο σπίτι τους, μαζί τους. Δεν είναι τυχαίο ότι ενσωματώνεται, στο νούμερο ένα, εργαλείο επικοινωνίας, το κινητό τηλέφωνο. Λόγος και Εικόνα μαζί. Ήχος, κείμενο και εικόνα μαζί, συνέχεια μαζί μας. Ανάγκη για επικοινωνία, ανάγκη για πληροφορία.
Κατανοούμε πιο εύκολα με εικόνες παρά με έννοιες, ακόμη κι όταν θέλουμε να παρουσιάσουμε έννοιες, τις εικονοποιούμε στο μυαλό μας. Ακόμα κι ο γραπτός ή προφορικός μας λόγος είναι γεμάτος εικόνες. Η λογοτεχνία, η ποίηση, η μουσική, οι μυρωδιές, γεννούν εικόνες στο μυαλό.
Κλείνεις τα μάτια προσπαθείς να μην σκέφτεσαι τίποτα και κατακλύζεσαι από εικόνες. Ακόμη και στον ύπνο μας εικόνες ονειρικές βλέπουμε. Εικόνες, παντού εικόνες.
Πώς θα ήταν δυνατόν να μην εφευρίσκαμε μια μέθοδο που θα αποτύπωνε εικόνες, που θα αποτύπωνε μνήμες;
Εικόνες μέσα είναι γεμάτο το μυαλό μας όπως σε ένα φιλμ φωτογραφικό, μνήμες αποκομμένες, που μετράν τον χρόνο. Η μνήμη γεννά τον χρόνο. Κι ο χρόνος γεννά την εξέλιξη. Κι η εξέλιξη την ροή, όλο το σύμπαν ρέει, κι η ροή γεννά την χαρά. Γεννά την χαρά της δημιουργίας και η δημιουργία τρέφεται απ την μνήμη.
Η φωτογραφία είναι μνήμη που φέρει πληροφορία.
Γεννηθήκαμε σε ένα Άγνωστο Τόπο μια Terra Incognita και μέρα με την ημέρα, λεπτό το λεπτό με τις αισθήσεις μας, αναζητάμε, προσλαμβάνουμε και καταγράφουμε πληροφορίες. Είμαστε μηχανές πρόσληψης πληροφοριών. Παίρνουμε τις πληροφορίες τις αποθηκεύουμε και τις επεξεργαζόμαστε για να τις μετατρέψουμε σε δράση. Σε δράση που θα εκπέμψει νέα πληροφορία, νέα ενέργεια. Μοιάζουμε να είμαστε σαν τους ηλεκτρικούς λαμπτήρες, δεχόμαστε ενέργεια και εκπέμπουμε φως. Αυτός είναι και ο μοναδικός δρόμος μας, να παραλαμβάνουμε ενέργεια και πληροφορία και να εκπέμπουμε φως γύρω μας αέναα. Ένα φως άκτιστο σαν αυτό της δημιουργίας, που κινείται προς κάθε κατεύθυνση και φωτίζει τα πάντα. Αυτή η διαδικασία μοιάζει να εκπληρώνει τον λόγο της ύπαρξής μας. Για να λάμψουμε όμως, πρέπει να υπάρχει ροή, πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε αυτήν την ροή, αυτή μας κάνει ευτυχισμένους. Μια δράση συμπαντική λειτουργεί μέσα μας και οτιδήποτε την αποτρέψει σταματάει το φως, σταματάει την χαρά, παύουμε να έχουμε λόγο ύπαρξης.
Αυτός είναι και ο υψηλότερος λόγος της ύπαρξή μας. Όλο το Σύμπαν μέσα από μας τους ανθρώπους μοιάζει να ζητά να κατανοηθεί και να επαναπροβληθεί. Είμαστε το φως του σύμπαντος. Ο άνθρωπος η ασήμαντη αυτή ύπαρξη, είναι η πιο σημαντική μονάδα του. Το σύμπαν υπάρχει επειδή μπορεί να γίνει αντιληπτό. Το σύμπαν υπάρχει γιατί μπορεί να συνειδητοποιηθεί από την ανθρώπινη συνείδηση, ζητά να παρατηρηθεί, να αναλυθεί, να κατανοηθεί. Στην πραγματικότητα βέβαια το Σύμπαν στέκει αδιάφορο, η συνειδητότητα δημιουργεί αυτήν την ανάγκη.
Χωρίς μνήμη, δεν υπάρχει συνείδηση.
«Μαγικός είναι ο κόσμος μας, Τάσο. Για όσους έχουν τα μάτια να τον δουν...» μου έγραψε ο φωτογράφος Σταύρος Σταματίου. Η ματιά είναι ο Δημιουργός, την ματιά ασκούμε με την φωτογραφία.Ο άνθρωπος με την φωτογραφία αναζητά το βίωμά του, αναζητά να αναδημιουργήσει την λειτουργία της αντίληψής του, τις εικόνες-έννοιες, τις εικόνες-μνήμες του, τις εικόνες-όνειρά του, κωδικοποιεί εικόνες και αναζητά την συμπυκνωμένη πληροφορία τους, γιατί ο νους μέσα στην κωδικοποίηση βρίσκει τη χαρά, αρέσκεται στο παιχνίδι. Ένα αντιληπτικό παιχνίδι είναι η φωτογραφία. Ο άνθρωπος κατανοεί με παραδείγματα, παρομοιώσεις, παραβολές, συμβολισμούς, παραμύθια, μύθους, σχήματα λόγου, με ποίηση, αρέσκεται να κάνει τέχνη κι επιστήμη, για να ανακαλύπτει και να αποκαλύπτει το μυστήριο, δημιουργεί τις έννοιες, για να φτιάξει νοήματα. Ζούμε για να ανακαλύπτουμε. Μας τρελαίνει η χαρά της ανακάλυψης, της αποκάλυψης του άγνωστου.
Επιζητάμε την χαρά και την συγκίνηση που προκύπτει, κάθε φορά που συναντάμε, την μυστηριακή συμπαντική αρμονία.
«Τίποτα δεν έχει πιο μεγάλη αξία από την συγκίνηση στο κόσμο που ζούμε.
Η ζωή είναι ένα τραγούδι στην αρχή της δημιουργίας Ακούστε την νοιώστε την κλάψτε για αυτήν.
Είναι ότι πιο πολύτιμο έχετε σ αυτό τον δρόμο, γιατί εδώ, ότι αξίζει κρατά το κλειδί της συγκίνησης ...
Συν κίνηση είναι να κινείσαι με το Σύμπαν.»
Amius